Jisk’alalawa ullawayana – Leía el niño

Jisk’alalaxa wali musphakitawa uñjasi

Chiqapunisa janiwa kunapachasa ukhamakanti,

Janiwa amtaskanti kunapachatsa

Ukhama amtañaxa janiwa utjkanti

Taqi kunasa iqiqutjayawanawa

Iqiqutjañaxa jupankanwa

Jupapachpawa utt’ayana.

Ukhama, taqi kunasa janiwa ch’amakanti

Nayraqataxa mä juk’a ullawayi tikaliwru

Ukjaruxa nayranaka ch’irmjawayi.

P’iqi manqhanxa uñjawayanwa tikaliwruta ullata.

Kunasa kunapana, uñjanwa: utanaka, jaqi, pallapalla,

Pallapallanakana isinakapaxa machaqanaka.

Ukhamaraki wallkankanakaxa k’ajkiri,

Taqi kunasa kunjamti ullawayana tikaliwrunana.

Nayra chi’irmthapitatxa uñjawayanawa p’iqipana, lijwipana.

Uñjawayanwa chiqakipunirakispasa ukhama.

Iqiqupjawayanxamanawa.

Uñjataxa ch’irmjatata nayrapanpixa taqisa jasakinwa.

Jisk’alalatakixa taqikunasa musphakipatakinwa.

Jisk’alalaxa janiwa atkanti jaytawayaña tikaliwru

Kunalaykutixa ullaparuxa yatjatawayanwa.

ch’irmjata nayrapampi uñjañataki

amuyt’awinaka.

Leía el niño                                 

El pequeño niño quedó maravillado. Era la primera vez que le ocurría, o al menos la primera que él recordase. Era como cosa de magia, pero magia que a él le sucedía y que él mismo parecía provocar. ¡Y todo era tan simple! Primero leía un poco de aquel libro, después cerraba los ojos… ¡y veía en su cabeza lo mismo! Fuese lo que fuese, ya castillos, caballos, soldados antiguos de armaduras muy brillantes, todo lo que leía, después, al cerrar los ojos, lo tenía él dentro, lo veía como si fuera real. Era cosa de magia, sin duda, pero tan fácil y maravilloso que el niño no podía dejar de leer y, al poco, cerrar los ojos para imaginar.